həsrət

is. <ər.>

1. Bir şeyi və ya birini bir daha görmək, qovuşmaq arzusu. Vətən həsrəti. Övlad həsrəti. – <Fitnə:> El qızıyam mən, Bəxtiyar; Ürəyimdə həsrətim var. A. Ş.. Bir anda Sonanın halı dəyişdi, həsrət və məhəbbət qəribə bir marağa və şübhəyə çevrildi. M. İ.. // Ələ keçməyən və ya əldən çıxmış bir şeyə təəssüflənərək çox acıma, mənəvi iztirab keçirmə. Mayanın kədəri və göz yaşlarında sanki Zeynəbin öz gəncliyinin həsrətləri dilə gəlib danışırdı. M. İ.. Həsrət qalmaq – istədiyinə çatmamaq, arzu etdiyi bir şeyi ələ keçirə bilməmək, arzusu ürəyində qalmaq. Ömrüm ah-vayınan keçdi dünyada; Həsrət qaldım, əlim yara yetmədi. A. Ə.. <Padşah oğluna:> Məgər Allaha rəvadırmı, mən özüm padşah ola-ola bağımdakı almaya həsrət qalım? Ç.. <Qönçə> Ataşın üzünə həsrət qalmaq qorxusu ilə titrədi. Ə. Vəl.. Həsrət qoymaq – arzusuna, istəyinə çatmağa, arzusu həyata keçməyə qoymamaq. Xan Əsliyə həsrət qoydun Kərəmi. «Əsli və Kərəm». Həsrət(ini) çəkmək – çox arzusunda olduğu, lakin əldə edə bilmədiyi bir şeyin üzüntüsünü çəkmək; son dərəcə arzulamaq. Doğma yerlərin həsrətini çəkmək. – Aylar, illər həsrətini çəkərdim; Şükür, yetdim vüsalına, sevdiyim! M. V. V.. <C. Cabbarlı> üçün, onu bir dəfə görmək üçün hamı həsrət çəkirdi. S. Rəh.. Həsrətində olmaq – bax həsrətini çəkmək. <Əsəd> sanki ömrü boyu həsrətində olduğu böyük bir arzusuna çatmışdı. B. Bayramov.

2. Yaxın adamından, sevgilisindən ayrılma; ayrılıq, fəraq, hicran. Vaxt yetişdi, anası . . rəhmətə getdi; Bu həsrətin ağrısını duydu Əmirxan. S. V.. Hicran çəkən bilir həsrət yamandır. R. R..

3. Həsrətlə şəklində zərf – şiddətli arzu ilə, həsrət ifadə edən nəzərlərlə. Həsrətlə oğluna baxmaq. – <İncə səs:> Vəhşi bir gül olsam, ətrafım tikan; Həsrətlə süzərdi hər görən məni. H. C.. Meydanın başında bir ağ bina var; Qız hərdən çevrilib həsrətlə baxır; Kitablı-dəftərli gedən uşaqlar; Ordan gülər çıxır, ordan şən çıxır. N. Xəzri.